Μήπως, ως λαός που εύκολα ενθουσιαζόμαστε αλλά και απογοητευόμαστε, βλασφημούμε τα Θεία, μα όταν δυσκολεύουν τα πράγματα λέμε ”Χριστέ μου” και ”Παναγία μου” και διακωμωδούμε Γέροντες, κάνοντάς τους ”παστίτσιο”, μα όταν τα ”μερομήνια” είναι δυσοίωνα τους ξανακάνουμε Άγιους και Προφήτες; Μήπως ευθύνονται και μερικοί ιερωμένοι που δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και πλανεμένοι από τον σύγχρονο ορθολογισμό, έκαναν κακό στην Ορθοδοξία; Μήπως φταίνε και κάποιοι ιεράρχες που με τους ”θυμωμένους” λόγους τους μόνο αγάπη δεν κηρύττουν ή άλλοι ιερείς που υπέκυψαν στα (ανθρώπινα) πάθη τους και ”έπεσαν” προκαλώντας την αντιπάθεια του λαού; Μήπως κι εμείς, όμως, βλέπουμε μόνο αυτά τα κακά παραδείγματα και δεν αναζητούμε τους ”καλούς ποιμένες” που όντως υπάρχουν δίπλα μας; Μήπως γινόμαστε (ιερο)κατήγοροι και δεν αφήνουμε τα πράγματα στα χέρια του μοναδικού Κριτή, που είναι σοφότερος και έχει ανοχή και μακροθυμία; Μήπως αφήσαμε το Θεό λόγω της ”αστοχίας” αυτών των κληρικών και με δικαιολογίες και ”προφάσεις εν αμαρτίαις” απομακρυνθήκαμε από την Εκκλησία, κοιτάζοντας το δέντρο και όχι το δάσος; Θα αφήναμε τις υπηρεσίες της Ιατρικής εξαιτίας ενός κακού γιατρού ή θα σταματούσαμε το σχολείο για έναν ανίκανο δάσκαλο; Ο Αδ. Κοραής ενώ στιγμάτιζε μέρος του Κλήρου ταυτόχρονα υπογράμμιζε πως «Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχὴ μπορεί να σώση την αυτονομίαν του Γένους»!
Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας, και οι πολιτικοί και οι ξένοι και εμείς και έχουμε χρέος, τουλάχιστον οι εγχώριοι, να ζητήσουμε ένα μεγάλο συγγνώμη από την πατρίδα μας. Και πρώτος ο γράφων…ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΕΛΛΑΔΑ!!! Είναι όμως και η ώρα να ξυπνήσουμε απ’ το λήθαργο. Ποτέ δεν είναι αργά. Όσο η Ελλάδα κι αν μας πληγώνει, μέσα στα γονίδιά μας, μέσα στο αίμα μας ρέει ο πατριωτισμός, ένα από τα αρχέγονα στοιχεία του λαού μας. Ας δώσουμε μια υπόσχεση. Να κάνει ο καθένας μας, από τη θέση που κατέχει, ότι είναι δυνατό για να ορθοποδήσει η Ελλάδα μας. Ας κρατήσουμε τα δικά μας καλά, που είναι πολλά, και ας διαλέξουμε ό,τι καλό και ό,τι μας ταιριάζει από τα ”εισαγόμενα”. Να απομακρύνουμε μεθόδους και ιδεολογήματα που ήδη έχουν αποτύχει σε πολλές χώρες. Είναι καταστροφικό ιδανικά τέτοιου μεγέθους, να απορρίπτονται στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού, που περιφρονεί τους θησαυρούς μας και αδυνατεί να κατανοήσει πως η παράδοση μπορεί να συμβαδίσει με την εξέλιξη και ότι η εθνική και θρησκευτική μας ταυτότητα μπορεί να συνδυαστεί με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης. Ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός τονίζει πως «το ουσιαστικότερο και υψηλότερο περιεχόμενο της αληθινής ανθρώπινης φύσης είναι η πατρίδα και η πίστη». Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ελληνισμός περνά τέτοια κρίση. Στο πρόσφατο παρελθόν έχει βρεθεί σε δεινότερη θέση αρκετές φορές, αλλά πολύ γρήγορα ανέκαμψε με εμπροσθοφυλακή το ”γηραλέο”, αλλά διαχρονικό Τρίπτυχο. Και πριν το 1821, και το 1897, και το 1940 βρεθήκαμε στον πάτο, οικονομικά και στρατιωτικά, αλλά σύντομα μεγαλουργήσαμε! Και τότε, αυτές οι αξίες μας κράτησαν ζωντανούς! Κανείς δεν αυτοκτόνησε! Γιατί άραγε;
Άραγε υπάρχει ελπίδα ή οδεύουμε ολοταχώς προς στο γκρεμό; Μπορούμε να αντιστρέψουμε την άσχημη κατάσταση ή είναι ήδη αργά; Υπάρχει πίστη στους εαυτούς μας ή παραδώσαμε τα όπλα; Μπορούμε να κάνουμε την Ελλάδα πάλι να στέκει ψηλά και να δίνει τα φώτα της σε όλη την οικουμένη, όπως της αρμόζει; Ο Γ. Σεφέρης μας δίνει κουράγιο λέγοντας πως ”δε μένω τυφλός στα ψεγάδια μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας”! Αυτή την ιδιότροπη πίστη μπορούμε να τη βρούμε πάλι; Ίσως η νέα γενιά, η οποία δεν έχει μολυνθεί τόσο από τον ιό της ”ρινοκερίτιδας”, όπως τόσο προφητικά έγραψε ο Ευγένιος Ιονέσκο, μπορεί να αντισταθεί! Αυτοί οι νέοι μας με τους ισχνούς μισθούς, που είναι απογοητευμένοι αλλά και ταυτόχρονα επιμένουν να ελπίζουν, που μεγαλώνουν σε μια χώρα που τους διώχνει, πρέπει να μάθουν πως η Ελλάδα δεν είναι χθεσινή και ότι έρχεται από μακριά και έχει καθήκον να πάει μακριά! Αυτοί οι νέοι μας, που θα είναι οι αυριανοί κυβερνήτες αυτού του τόπου, που έχουν το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος χωρίς διχόνοιες, χωρίς προσκόμματα και, ίσως, χωρίς κόμματα! Αυτοί οι νέοι με τα δυνατά μυαλά που διαπρέπουν ”έξω” με την ευφυΐα τους θα πρέπει να επιστρέψουν με οποιονδήποτε τρόπο, τώρα που η πατρίδα αιμορραγεί! Αυτοί οι νέοι με την ευρυματικότητά τους, που ”σκαρώνουν” μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις και οι νέοι που στελεχώνουν πολιτιστικούς και χορευτικούς συλλόγους διατηρώντας την παράδοση και αναδεικνύοντας τα χαρακτηριστικά του λαού μας! Αυτοί οι νέοι μας που, μέσα στην κρίση, διακρίνονται παγκοσμίως στον αθλητισμό και δεν έχουν για θρησκεία μόνο τον ”βάζελο”, το ”γάβρο” και άλλα ομοειδή, αλλά μιλούν για τη βοήθεια του Θεού και των γονιών τους και ψέλνουν τον Εθνικό Ύμνο με υπερηφάνεια και δάκρυα! Στην περίοδο της παρακμής, υπάρχουν σίγουρα γύρω μας πολλοί που πιστεύουν πρώτα στην Ελλάδα και στα ”στολίδια” της και δεν έχουν για ”οδηγό” μόνο το χρήμα, αλλά και κάτι πιο υψηλό. Είναι αυτοί που στα αυτιά τους δεν ηχεί ως ουτοπία η παραίνεση του Θ. Κολοκοτρώνη: «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες»!

Συνεχίζεται….

Λειβαδίτης Κώστας