(19ος αιώνας).
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η ιστορική Μακεδονία της αρχαιότητας αντιστοιχεί σχεδόν πλήρως στο τμήμα της ελληνικής επικράτειας στην βόρειο Ελλάδα. Η έννοια της «γεωγραφικής Μακεδονίας» αποτελεί σε μεγάλο βαθμό κατασκευή Γάλλων, Γερμανών και Ρώσων χαρτογράφων τον ύστερο 19ο αιώνα. Η πλαστογραφία των δήθεν «3 Μακεδονιών» ξεκινάει από τους Βούλγαρους, πολύ πριν από την επανάστασή τους στο Ίλιντεν (το 1903) εναντίον των Οθωμανών. Η φανταστική «Βουλγαρική Μακεδονία» βασίστηκε στον εθνολογικό χάρτη του 1847, του βουλγαρόφιλου Γάλλου Αμί Μπουέ, το όνομα του οποίου ακόμη και σήμερα τιμάται σε οδούς της Σόφιας και της Βάρνας. Ο γιατρός (!!!) και γεωλόγος (!!!) Μπουέ, συνέταξε χάρτη καταγράφοντας (με ποια επιστημονική γεωγραφική μέθοδο άραγε;) τους πληθυσμούς των λαών τη ευρύτερης Βαλκανικής. Με μια ματιά στον χάρτη του γίνεται σαφές ότι, αν σε μία πόλη κατοικούσε αριθμός Βουλγάρων εποίκων ή μεταναστών, αυτό αρκούσε ώστε η πόλη αργότερα να συμπεριληφθεί και στον πλαστό, επεκτατικό, γεωγραφικό χάρτη μιας τεράστιας Βουλγαρίας. Στον χάρτη αυτό ο όρος Μακεδονία δεν περιλαμβάνει τα Σκόπια, αλλά μόνο το όριο Μοναστηρίου-Αχρίδας και φυσικά την γνωστή μας Μακεδονία στην ελληνική επικράτεια. Αντιθέτως σε άλλους χάρτες του 19ου αιώνα δημιουργείται η «γεωγραφική Μακεδονία», η οποία, σύμφωνα με μία διαστρεβλωτική αντίληψη, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους μοιράστηκε μεταξύ Ελλάδος, Σερβίας και Βουλγαρίας. Όμως δεν υπήρχε «Μακεδονία» ως διοικητική ή γεωγραφική ενότητα κατά την οθωμανική περίοδο. Επίσης εθνογραφικοί χάρτες, όπως αυτός του Γερμανού γεωγράφου Heinrich Kiepert , οι οποίοι έδειχναν υψηλά ποσοστά σλαβόφωνων, αποτελούσαν παραγγελία του βουλγαρικού εξαρχάτου στην Κωνσταντινούπολη.

Λειβαδίτης Κωνσταντίνος