Μακεδονία και ΚΚΕ στη δεκαετία του 1940

Κατά τον Β’.Π.Π. η Ελλάδα είχε τριπλή κατοχή από Γερμανία, Ιταλία και Βουλγαρία. Στη διάρκεια της Γ’ Βουλγαρικής Κατοχής της Μακεδονίας (1941-44) υπήρχε συνεργασία των σλαβόφωνων με τους Βούλγαρους κατακτητές. Την περίοδο εκείνη φέρεται να υπογράφηκε από τα κομμουνιστικά κόμματα της Ελλάδας και της Βουλγαρίας ‘’το Σύμφωνο του Πετριτσίου’’ (Ιούλιος 1943), που δημιουργούσε αυτόνομη Δημοκρατία Μακεδονίας στα πλαίσια μιας Ε.Σ.Σ.Δ. της Βαλκανικής, αλλά διαψεύδεται από τους κύκλους του ΚΚΕ ως πλαστό. Μετά την έναρξη του εμφυλίου συστήνεται η ‘’Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση’’ με την συμμετοχή τριών Βουλγάρων με ‘’μακεδονική’’ εθνική συνείδηση (Μητρόφσκι, Γκότσεφ, Κόϊτσεφ). Η δράση πολλών σλαβόφωνων στις τάξεις του ΔΣΕ αποσκοπούσε φανερά στην δημιουργία μίας ‘’Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης’’. Το ΚΚΕ με πλήθος εγγράφων του απαιτούσε να αποσχιστεί η Μακεδονία από την Ελλάδα και τον Ιανουάριο του 1949 η 5η Ολομέλεια του κόμματος ψήφισε ομόφωνα τη δημιουργία ‘’Ανεξάρτητου Μακεδονικού Κράτους’’. Λίγο μετά (25 Μαρτίου), στο χωριό Ψαράδες των Πρεσπών, συνήλθε το 2ο συνέδριο του ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και διακήρυξε ‘’την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος με δικαίωμα αυτοδιάθεσης μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών’’. Από τα παραπάνω φαίνεται ότι η στάση του ΚΚΕ για απόσχιση της Μακεδονίας ήταν λαθεμένη, αφού δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Το κόμμα απέσυρε τη θέση αυτή τα επόμενα χρόνια και αποστασιοποιήθηκε από τα τραγικά λάθη του στο Μακεδονικό ζήτημα. Το 1949, μετά την ήττα του ΔΣΕ, δόθηκε η δυνατότητα σε όσους δεν είχαν ελληνική εθνική συνείδηση, να φύγουν από την Ελλάδα προς τη Γιουγκοσλαβία και να αλλάξουν επίθετα. Τα ονόματα τα άλλαζαν και από παλιά (Βουλγαρική Εξαρχία) με τις καταναγκαστικές ‘’βαφτίσεις’’ στα βουλγάρικα. Τότε έφυγε ο γιός του Νικόλαου Γρούιου, ο οποίος φτάνοντας στα Σκόπια το μετέτρεψε σε Γκρουέφσκι και μερικά χρόνια μετά γεννήθηκε ο Νικόλας, που έγινε πρωθυπουργός των Σκοπίων. Ο Νικόλαος Γρούιος, που γεννήθηκε στην Αχλάδα Φλωρίνης και πέθανε πολεμώντας με τον ελληνικό στρατό στην Αλβανία το 1940, ήταν ο παππούς του Νικόλα Γκρουέφσκι, ο οποίος έγινε ο εθνικιστής ‘’Μακεδόνας’’ που γέμισε τα Σκόπια με αγάλματα του Μ. Αλεξάνδρου! Είναι φανερό ότι οι ηγέτες του κράτους, που διεκδικεί την πλαστή μακεδονική ταυτότητα, είναι οι ίδιοι απτές αποδείξεις της κατασκευής εθνοτήτων από τον Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Ο πρώην πρωθυπουργός Λ. Γκεοργκίεφσκι δηλώνει Βούλγαρος, ο νυν Ζ. Ζάεφ αποκαλύπτει ότι έχει αλβανική καταγωγή, ο υπουργός εξωτερικών Ν. Ντιμιτρόφ είχε παππού που δήλωνε Έλληνας και πατέρα που δήλωνε Βούλγαρος. Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι είναι θύματα της βίαιης ‘’μακεδονοποίησης’’ την οποία επέβαλε η προπαγάνδα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.

’’Μακεδονική’’ γλώσσα

Την περίοδο του μεσοπολέμου, η περιοχή των Σκοπίων ονομαζόταν Νότια Σερβία ή Βαρντάρσκα και το ιδίωμα της τοπικής διαλέκτου ‘’νοτιοσερβικό’’. Αυτό το προφορικό ιδίωμα καθιερώθηκε (μετά από επεξεργασία) ως επίσημη γλώσσα το 1945. Σ’ εκείνη τη χρονική στιγμή, ρίχτηκε ο σπόρος μιας τεχνητής προσπάθειας εθνογένεσης, που βάφτιζε με ελληνικό όνομα και χάριζε ελληνικά σύμβολα. Η αναγνώριση της λεγόμενης ‘’μακεδονικής’’ ως επίσημης γλώσσας της νεοϊδρυθείσας Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, έγινε στις 2 Αυγούστου του 1944, από την πρώτη συνεδρίαση του Αντιφασιστικού Συμβουλίου για την Απελευθέρωση του Λαού της Μακεδονίας (ASNOM). Από την ημέρα αυτή ορίστηκε μία ειδική επιτροπή, η οποία κατέληξε στην οριστικοποίηση του αλφάβητου και τους κανόνες γραμματικής και ορθογραφίας της γλώσσας. Έτσι, η απόφαση για την δημιουργία και καθιέρωση της γλώσσας αυτής έχει τον χαρακτήρα της πολιτικής απόφασης και όχι της φυσικής εξέλιξης και ανάγκης των κατοίκων. Αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι η γλώσσα είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την ανάδειξη της ιδιαιτερότητας ενός λαού και την σφυρηλάτηση της εθνικής ταυτότητας και συνείδησής του. Στην περίπτωση όμως της γλώσσας που ομιλούν οι κάτοικοι των Σκοπίων υπάρχει η πρωτοτυπία ότι δεν ισχύει η προϊστορία αιώνων της γλώσσας όπως αυτή αποκαλύπτεται σε κάθε άλλο ευρωπαϊκό λαό και δεν είναι προϊόν φυσικής εξέλιξης αλλά τεχνικής επεξεργασίας. Η ‘’μακεδονική’’ γλώσσα τόσο λεξιλογικά, όσο γραμματικά και συντακτικά είναι μία διάλεκτος της βουλγαρικής με επιμειξία πολλών σερβικών, τουρκικών, ελληνικών και αλβανικών στοιχείων. Κάποιοι γλωσσολόγοι τη θεωρούν διακριτή γλώσσα, στενό συγγενή της βουλγαρικής, μερικοί ότι πρόκειται απλώς για μια διάλεκτο και όχι για πρότυπη γλώσσα και άλλοι πιστεύουν ότι αποτελεί διάλεκτο της βουλγαρικής η οποία αναδείχθηκε ως γλώσσα κυρίως για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες, με την εισαγωγή σερβικών στοιχείων και την κωδικοποίησή της στα πλαίσια της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας. Στην ουσία είναι μία εκσερβισμένη βουλγαρική γλώσσα, η οποία επιβλήθηκε ως επίσημη μετά τον Β΄Π.Π. ώστε να αποφευχθούν οι όποιες εκ νέου βουλγαρικές διεκδικήσεις. Προς επιβεβαίωση των ανωτέρω είναι και η μη αναγνώριση και αποδοχή της από την πλευρά της Βουλγαρίας. Και αυτό, διότι την θεωρεί ως βουλγαρική διάλεκτο, τεχνητά επεξεργασμένη από τους Γιουγκοσλάβους, με αποτέλεσμα τον εκσερβισμό της. Για τους Βούλγαρους πρόκειται για μία τοπική παραλλαγή της βουλγαρικής γλώσσας. Γι’ αυτό άλλωστε και μπορούν θαυμάσια να συνεννοούνται μεταξύ τους οι κάτοικοι των Σκοπίων με τους Βούλγαρους μιλώντας ο καθένας το ιδίωμά του. Έτσι μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι μορφολογικά μοιάζει με τη βουλγαρική και φωνητικά με την σερβική. Σε αυτήν λοιπόν την γλώσσα έδωσαν την παραπλανητική και ψευδώνυμη ονομασία ‘’μακεδονική’’!

Λειβαδίτης Κωνσταντίνος