Και ο πλέον ανειδίκευτος χριστιανός και το μικρό παιδί του Κατηχητικού Σχολείου γνωρίζουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι τελείως αντίθετη με κάθε μορφή αναζητήσεως και ανιχνεύσεως του μέλλοντος. Το μέλλον μας το γνωρίζει μόνο ο Θεός! Και μόνο ο Θεός το αποκαλύπτει. Ο Θεός είναι  παντογνώστης. Αυτός γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του σύμπαντος κόσμου. Τά έσχατα επίσης βρίσκονται στη σφαίρα της γνώσεως του Θεού.

Κάποτε ο Θεός μπορεί να αποκαλύψη το μέλλον σε κάποιον δούλον Του, όπως έκανε με τους Προφήτες, είτε πρόκειται για παγκόσμια γεγονότα ή για προσωπικά θέματα. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από προφητείες πού ανακοινώθηκαν από άγια πρόσωπα «υπό αγίου Πνεύματος φερόμενα» καί αναφέρονται σε άγια πρόσωπα ή σε κοσμογονικά γεγονότα. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, η Υπεραγία Θεοτόκος, ο Τίμιος Πρόδρομος, όλη η ζωή και το Πάθος του Κυρίου έχουν καταγραφή και περιγραφή αιώνες πρίν και εμπεριέχονται μέσα στην Αγία Γραφή, η οποία είναι το αλάθητο Βιβλίο του Θεού.

Επίσης το προφητικό και προορατικό χάρισμα, η ανακοίνωση δηλαδή γεγονότων για το μέλλον, η οποία όπως είπαμε ανήκει στην εξουσία του Θεού, δίδεται ενίοτε και στην Εκκλησία μας. Σε ανθρώπους πού έχουν αγιότητα και πνεύμα Θεού χορηγεί ο Θεός ικανότητα προγνώσεως των μελλόντων χάριν ωφελείας και καθοδηγήσεως των πιστών. Χάρισμα Θεού είναι αυτή η ικανότητα. Παραδείγματος χάριν, ένας από τους μεγάλους προφήτες των τελευταίων χρόνων ήταν ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός. Πολλές προφητείες του έχουν πραγματοποιηθή και άλλες αναμένονται. Στο βιβλίο πού έγραψε για τον Πατροκοσμά ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης και το οποίο κυκλοφορείται στα χριστιανικά βιβλιοπωλεία, περιέχει όλες τις προφητείες του αγίου των σκλάβων ελλήνων και σημειώνει ποιες πραγματοποιήθηκαν και ποιες όχι.

Ακόμη μπορούμε να αναφέρουμε τα παραδείγματα συγχρόνων Γερόντων μέσα κι έξω από το Αγιο Ορος, όπως ήταν ο π. Παϊσιος, ο π. Πορφύριος, ο π. Ιάκωβος, οι οποίοι είχαν κατόπιν μακράς κι επιπόνου ασκήσεως αποκτήσει αγιότητα βίου και φωτισμό Θεού και μεταξύ των άλλων είχαν και το προορατικό χάρισμα. Όλα αυτά όμως μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία κι όχι έξω από αυτήν.

Μαζί με το προορατικό υπάρχει στην Αγία Γραφή και στην Εκκλησία μας και το διορατικό χάρισμα. Μαζί με την πρόγνωση των μελλόντων υπάρχει και η διάγνωση των ψυχών. Κλασσικό παράδειγμα κατοχής διορατικού χαρίσματος είναι ο Απ. Πέτρος, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά στην περίπτωση του ψεύδους του Ανανία και της Σαπφείρας, και του Σίμωνος μάγου.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πολύ καλά ότι μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και πνευματικότητα υπάρχουν τα χαρίσματα του Θεού και μάλιστα αυτά που έχουν σχέση με την ψυχή και το μέλλον. Και τούτο διότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχει η αλήθεια, το Αγιο Πνεύμα, που ξέρει τα πάντα, και υπάρχει η κοινωνία των ανθρώπων με τον Θεό. Εξω από την Εκκλησία δεν υπάρχουν τέτοια χαρίσματα.

Έξω από την Εκκλησία υπάρχει η ανθρώπινη δεξιότητα και η δαιμονική ενέργεια. Δηλαδή ένας άνθρωπος με πείρα ή κάποιες σπουδές μπορεί να καταλάβει και να συμπεράνει το αποτέλεσμα μιας ανθρώπινης ενέργειας. Μπορεί να ψυχολογήσει έναν άλλον άνθρωπο. Ποτέ όμως να γνωρίσει την ψυχή με τις αμαρτίες ή τα σχέδιά της ή να γνωρίσει το μέλλον. Αυτά εκφεύγουν των ανθρωπίνων δυνατοτήτων.

Μια μεγαλύτερη δυνατότητα λογω πείρας, μακροβιότητας και πονηρίας έχει ο διάβολος και τα όργανα του διαβόλου. Ο διάβολος σαν πνεύμα πού είναι ταχύτατο και αεικίνητο γυρίζει όλο τον κόσμο στο λεπτό και μπορεί, γεγονότα πού δεν πρόλαβαν τα κανάλια να μεταδώσουν, να τα «προείπει» αυτός ως μελλούμενα. Ακόμη μπορεί λόγω εμπειρίας, όπως είπαμε, να καταλάβει την εξέλιξη ενός γεγονότος πού τώρα ξεκινάει και δήθεν να το «προβλέψει». Ας σημειωθεί ότι ο διάβολος δεν γνωρίζει το πνεύμα μας και τη σκέψη μας. Γνωρίζει απλά τις σκέψεις που μας υποβάλλει ο ίδιος και μαθαίνει από τις αντιδράσεις μας σωματικές και πρακτικές ποιο  είναι το αδύνατο σημείο μας. Τέλος γνωρίζει πολύ καλά τις ανεξομολόγητες αμαρτίες μας και τις ενέργειες των ανθρώπων εκείνων που του έχουν με δική τους θέληση παραδοθεί.

Όλα αυτά λοιπόν ο πονηρός μπορεί να τα μεταφέρει σ’ ένα μέντιουμ. Δηλαδή σ’ ένα μεσάζοντά του, σ’ ένα διάμεσο. Και μπορεί ένας άνθρωπος αγράμματος, αστοιχείωτος, πονηρός, παραδομένος στο διάβολο και τη δούλεψή του, αμαρτωλός και τελείως άσχετος με την πίστη και την ηθική, να λέει πράγματα και «θαύματα», πού να εντυπωσιάζουν τους αφελείς και αστήρικτους. Βλέπει κανείς ξεκάθαρα τη διαφορά. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή έλαβαν ουράνια χαρίσματα και οι περιδιαβαίνοντες τα κανάλια και τα έντυπα χαρτορρίχτες με τριάντα ώρες εξάσκηση ή με τρίμηνη θερινή εκπαίδευση στην παραψυχολογία, να κόβουν και να ράβουν δίνοντας κατευθύνσεις στον πονεμένο κόσμο και «λύσεις» στα προβλήματά του. Εκεί δυστυχώς καταντήσαμε, όταν δεν εμπιστευόμαστε το Θεό και χτυπάμε πόρτες απαράδεκτες για χριστιανούς. Ξεχνάμε την μεγάλη αλήθεια πού είπε ο Χριστός, ότι ο διάβολος διάβολο δε βγάζει και δεν λέει ποτέ την αλήθεια και δεν κάνει ποτέ καλό και δεν ξέρει ποτέ την  ψυχή μας. Ούτε αυτός ούτε οι υπηρέτες του.

Είπαμε ότι ο διάβολος ποτέ δεν κάνει καλό σε κανέναν. Και τα θαυματουργικά πού κάνει, ταχυδακτυλουργικά περισσότερο μοιάζουν και προς εντυπωσιασμό γίνονται. Τι πετυχαίνει όμως μ’ αυτά; Αποσπά τον άνθρωπο από την πίστη στο Θεό, τον εξαρτά από το μέντιουμ, τον κάνει να αισθάνεται υποχρεωμένος και τον οδηγεί στα χειρότερα, στην απιστία στο Θεό και στο μίσος για τους ανθρώπους. Κρίμα! Τουλάχιστον αυτοί που τρέχουν σε τέτοιες καταδικασμένες από το Θεό πόρτες και σωρεύουν στο κεφάλι τους μεγάλες αμαρτίες, ας πάνε μια φορά σ’ ένα πνευματικό, ας μετανοήσουν κι ας εξομολογηθούν, από το να ρωτάνε τον διάβολο, πού είναι η καταστροφή τους. Δε θα χάσουν. Και τα χρήματα που δίνουν, ας τα δώσουν σε μια φτωχή οικογένεια, που έχει ανάγκη, από του να γεμίζουν τις τσέπες κάποιων που με το αζημίωτο γίνονται εξομολόγοι από τηλεοράσεως. Ελεος! Από όλα αυτά ήρθε να μας λυτρώσει ο Χριστός με τη διδασκαλία Του και την Εκκλησία Του κι εμείς να ξαναγυρίζουμε να πίνουμε νερό από θολές πηγές. Κι είμαστε και χριστιανοί! Βέβαια τα μέντιουμ δε ζητούν μετάνοια κι εξομολόγηση. Ζητούν χρήματα. Προτιμάει λοιπόν ο συγχρονος άνθρωπος να ξορκίση με χρήματα και μπαξίσια το κακό παρά να το βγάλη από μέσα του λέγοντας τις αμαρτίες του. Η προτιμάει να τις πη οπουδήποτε αλλού, χωρίς αποτέλεσμα, παρά να εκθέση τα πεπραγμένα του στον πνευματικό και να πάρη την άφεση. Δυστυχώς εκεί καταντήσαμε. Ο Θεός να μας λυπηθή.

Πηγή: https://sites.google.com/site/xrestia/diavaste/diav40