Ἀνωνύμου ἀσκητοῦ

Ρωτήθηκε κάποτε ἕνας ἔμπειρος άσκητής, ἀπό ἕνα νέο πού ἤθελε νά ἀντλήσει γνώσεις γιά τήν πνευματική ζωή. Ζήτησε νά ἀκούσει λόγο γιά τήν ταπείνωση κι ὁ ἅγιος γέροντας ὕστερα ἀπό ἀρκετή σιωπή εἶπε :
«Ἡ βάση τὴς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ταπείνωση. Ἡ ταπείνωση ἐμφανίζεται κάτω ἀπό τέσσερις μορφές.

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. Αὐτή ἐκδηλώνεται μέ τήν ὀλιγοφαγία, τήν νηστεία, μέ το ἁπλό ντύσιμο καί προπαντός μέ τήν ἁπλή συμπεριφορά.
ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ. Ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἁπλότητα τῆς σκέψης. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τά ὅριά του καί δέν θέλει νά τά ὑπερβεῖ. Νά μήν πολυπραγμονεῖ «εἰς τά ἄρηττα», μέ ἀκάθαρτο νοῦ. Νά καταθέτει τὸν ὀρθολογισμό του στόν ἔμπειρο πνευματικό πού ζεῖ τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, διότι τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καἰ τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, στούς πραγματικούς ταπεινόφρονες ἀποκαλύπτονται. Αὐτός πού ἔχει ταπείνωση διανοίας, δέν ὑπερφρονεῖ, ἀλλά σωφρονεῖ.
ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ. Φανερώνεται μέ τήν διάθεση γιά ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων, μέ τήν διάθεση γιά κοινωνία μέ τοὺς ἀνθρώπους καί μέ τήν κτίση.
ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ. Πραγματώνεται μέ τή θέληση γιά διακονία καί τηήν διαρκή θέληση γιά ἐξυπηρέτηση τῶν συνανθρώπων.